10-de wonderschone grijze dames (haha, daar ben ik

10- donderdag 23/1/2020

10- de wonderschone grijze dames (haha, daar ben ik er nu ook een van!)


Ergens hoor je vogels fluiten, het zonlicht vindt zijn weg door de kieren, je ligt nog heerlijk te soezen als om 7 uur keihard “Ajax 1 rood witte scharen, dappere strijders fier en Koen, er is geen club die ons kan evenaren, rood en wit wordt kampioeoooonnnn” door de kamer horen blèren. Je bent meteen klaarwakker. Het is de wekker van Bas.
We worden om acht uur buiten verwacht om naar Elephant Nature Park te rijden.
Ene serieuze Pedro wacht ons op. Hij heet ons welkom en zegt vervolgens daarna twee uur niets meer. Hmmm.
Hobbel de hobbel is licht uitgedrukt. Het busje rijdt als een malle door alle kuilen. Het is geen geasfalteerde weg. We hebben gezelschap van twee Engelsen die in China wonen. Ze zijn beide leraar.
Connor en Claudia. Ze zijn stil en dommelen. Ik werk op de iPad, Cees doet een sudoku, Bas doet een poging te tukken, Esther en Tim zitten achter de stoffige ramen te kijken wat er buiten allemaal gebeurt. Daar kom je ogen tekort voor. Ik kijk af en toe mee en zie de stoffige waren op houten schragen staan. Overal proberen mensen iets te verkopen. Ik denk dat hier niet veel toeristen komen. Kleine kindjes lopen in dunne kleertjes, scheuren en vlekken overal. Niet dat ik die vlekken zie vanachter mijn doffe raam maar ik weet dat ze er zitten. Oude mensen in een stoel, hangmatten die heen en weer gaan. Kippen, poezen en honden scharrelen overal. Ook op de weg. De chauffeur stuurt soms om diepe kuilen heen. Twee uur hobbel de bobbel en dan draaien we een zandweg op. Ik herken de gebouwen, ze zijn net zo gebouwd als in Chiang Mai. De deur naar de gemeenschappelijke ruimte is een van gaas. Het zijn twee deuren achter elkaar, een sluis houdt de honden tegen die binnen moeten blijven. We zien geen katten. Esther kwam op het goeie idee om onze grote tassen in het hotel achter te laten en alleen een kleine rugzak mee te nemen. We hebben hier niet veel nodig. Een paar slippers, no flipflop! Slippers gebruik je als je uit bed stapt. We leren dit van een Londenaar. Flipflops dus, je camera en iets wat niet te strak zit. Er is hier geen airco en wel bloody hot. Er is ook geen elektriciteit. Een aggregator van 18-22 uur zorgt ervoor dat je in ieder geval je batterijen op kunt laden. WiFi is er wel. Mijn telefoon heeft kuren. Waarschijnlijk ligt het aan mijn instellingen maar ik heb moeite om berichten te ontvangen en te versturen. Zelfs mijn blog op het internet stoort. Waarbenjij.nu ligt er regelmatig uit en daar kan zelfs mijn telefoon niets aan doen. Ik zit er niet mee. De druk van social media valt weg en dat geeft ook veel rust. Tim zorgt ervoor dat sommigen een mailtje met tekst krijgen.
Op de sanctuary zijn drie vrouwelijke olifanten. En een heleboel honden die uitkijken naar een hand die ze aait.
Pedro, een Australiër is de coördinator, er zijn twee vrijwilligers. Een uit China en Londen. Verder loopt er nog wat Thaise staf die de dieren en de mensen verzorgen. We brengen onze tassen naar onze kamers. Het zijn huisjes op palen. Bas krijgt een groot huisje waar vier bedden staan. In ons huisje staan bedden zoals in Chiang Mai. Schoon en frisruikend, wel een allegaartje. Bij ons hangt een rode klamboe en de gaatjes erin waar makkelijk een grote spin door kan kruipen. Ik besluit net als voorgaande jaren niet teveel te kijken, ook niet naar het plafond. ‘S avonds vooral geen licht aan en de bijna valse veiligheid te voelen van het net wat om me heen hangt.
Esther en Tim krijgen de bruidssuite. Een grote tafel op hun houten terras met uitzicht op de enclosures van de drie grijze dames.
Pedro laat trots de mandi-kamertjes zien. Een westerse toilet met twee grote hoge rode plastic vaten. Erboven een blauwe kraan met een rood handel. Als je die opzij duwt loopt het water in het vat. Sorry, but the water is cold, so you have a cooling down shower. Esther begrijpt niet wat er bedoelt wordt met douchen. ‘Moet ik met mijn hoofd in die emmer’? Pedro kijkt haar niet begrijpend aan. ‘Oh, ik moet erin staan’? Ik lig bijna gevouwen van het lachen. Als ze door krijgt dat het plastic steelpannetje haar douche is zie ik dat ze moet slikken en zich meteen herstelt.
‘Ok, noproblem’! Ze wil wel dat Pedro twee beesten weg haalt. Kijk, ze richt het lichtje van haar telefoon op de lichtblauwe klamboe waar ze een grote groene sprinkhaan ziet en een dikke spin. De laatste blijkt een kever. Beiden zitten aan de buitenkant. De kever kan blijven zitten maar het grote groene monster moet er echt af. Tim, haar held, staat nerveus naast ons, hij durft het niet weg te halen. Stilletjes doe ik het bijna in mijn broek. Ik wil ze niet uitlachen maar come on! Met een zaklantaarn vind je altijd wel iets kruiperigs. ‘Niet-gebruiken’ roep ik. Maar deze twee zijn daar echt samen doof voor.
De huisjes zijn een jaar geleden gebouwd. Houten planken houdt alles bij elkaar. Het plafond is een punt. Als ik een dropje laat vallen rolt het door de kieren ruim een meter naar beneden.
De honden laten zich horen, vooral een. Die kan nietstoppen met blaffen. De anderen zijn blij dat we binnen hun hekken komen. Een loopt steeds tussen mijn benen door, ook al sta ik zonder ruimte ertussen met mijn voeten op de grond. Hij duwt met zijn snuit een sesam opening en doet hetzelfde the way around. Ze hebben holen gegraven in de zandgrond. Overalstaan bakken wateren er is schaduw onder een dak waar een tafel staat die gebruikt wordt door hun. Onze handen hebben het druk met aaien. Er lopen veel rond die op Thai en Bo lijken. De ene kop nog liever dan de andere. Er zijn twee enclosures naast elkaar. In de andere zitten de honden die het minst contact hebben met mensen en dat merken we. Esther gaat als eerste de sluis in en als ze de andere deur open doet lopen ze met wel tien honden de kleine ruimte binnen. Ze willen allemaal naar buiten. Ze is heel krachtig en het lukt haar de doggies terug hun ruimte in te krijgen. Als ik ook naar binnen ga schrik ik van het enthousiasme. Ze springen hoog tegen ons op, hun nagels zijn scherp door onze stof heen. We houden het niet lang vol zoveel enthousiasme is niet fijn maar pijnlijk in alle opzichten.
Er wordt op ons gewacht, we gaan in een open truck naar de olifanten die ergens lopen. We nemen een banantree mee en veel bladeren. Als we in de truck stappen ligt het op de bodem waar we onze flipflops op zetten. De autoschudt aan alle kanten. Echt een jungletour.
Als we stoppen moeten we achter een hek staan. Pedro is bezorgd en neemt geen enkel risico. Ik vind het een beetje overdreven want de olifant is gericht op het eten en niet op ons. Zelfs als ik bij de rand van het hek sta wuift hij mij overdreven terug. De olifant wordt niet geaccepteerd door de andere twee daarom leeft ze alleen. Ze mijden elkaar. In vrijheid.
We nemen foto’s en rijden weer terug waar ons een lunch wacht. Geen bier of cola maar water, koffie en thee. Dat is even schrikken. Geen vlees en kaas. Het is heerlijk!
We genieten allemaal van het heerlijke eten dat in schalen opgediend staat. Het enige wat we moeten doen is kiezen uit welke bak we iets pakken. Zelfs French fries!
Daarna even rust en dan gaan we fruit snijden voor de apen en de olifanten.
Er loopt een Thaise jongen rond die een goed woordje Engels spreekt. Hij stelt zich voor als Joe. Hij blijkt een vriend van Dan, de jongen die we drie jaar geleden hebben ontmoet in Chiang Mai. Leuke gast.
De warmte verlamd, er is geen verkoeling. Alleen de schaduw helpt.
We krijgen zes plastic gekleurde mandjes aangereikt en een aantal machetes. Pedro laat zien wat we moeten doen. Ze zijn vlijmscherp en hakken met gemak de mais en meloenen in stukken. Pedro lijkt een beetje geïrriteerd als we niet alles in juiste hoeveelheden in de mandjes hebben gegooid. Hoezo? Alles moet gelijk. Hij heeft enigszins autistische trekjes, we hebben er allemaal een beetje moeite mee. Vriendelijkheid is hem vreemd. We lopen naar de apenkooi waar ongeveer dertig makaken en twee gibbons zitten. De makaken zijn pittige apen met kraaloogjes kijken ze ons brutaal aan. Hun kleine handjes grijpen in de lange bakken waar we het fruit in verdelen. De leider grijpt als eerste het lekkerste eruit. Er is ook een klein babyaapje die schuw achter zijn mama loopt. Er hangt een grote wollige witte gibbon, ze is een prachtige aap die als een ballerina van tak tot tak slingert. Vrouwtjes zijn altijd wit. Er is ook ergens een zwart mannetje maar die laat zich niet zien. De apen zijn afkomstig uit gevangenschap. Bij mensen thuis in een kooi, uit de toeristenindustrie of in een dorp aan een ketting. Hier leven ze in vrijheid met hun niet zelf gekozen familie. We vullen de zes bakken die aan de hekken hangen. Ook de schuwe aapjes pakken snel iets lekkers als we terug lopen. De restjes van het fruit gooien ze op de grond en daar eten de eekhoorntjes weer van. Prachtige kleine ranke speedies. Hun lijfje bruin rood met een geel wit gestreepte pluim staart.
Inmiddels zijn de olifanten in hun enclosures, zij krijgen drie wasmanden met fruit. Overigens niet gevuld tot de rand. Ik blijf diep onder de indruk van deze mooie grijze dames. We mogen het fruit aan ze geven maar niet te dichtbij. F*** Pedro! Zijn overdreven bezorgdheid begint me nu te irriteren en ik zeg tegen de kids dat ze dichterbij moeten gaan staan voor een mooie foto. Er zit een hek tussen waar zelfs een olifant niet doorheen kan beuken. Grote betonnen palen zitten er tussen ons en de reuzen. Ze zijn totaal gericht op de sappige rode watermeloenen. Hun slurven tassen onze handen af op het lekkers. Tim blijft liever op afstand. Een foto springt eruit en dat is er een waar ik op sta! Jammer maar het is nu eenmaal zo. Samen met Esther is dat een pareltje zoals zij zelf vaak zegt. De roze betonnen paal is storend in het plaatje.
Het internet blijkt goed te werken dus ik kan wat aapjes beantwoorden en een filmpje maken.
Het eten wordt klaar gemaakt. De geuren hangen in de lucht gecombineerd met houtskoollucht. Pedro verteld dat er een supermarkt verderop zit waar ze bier en frisdrank verkopen. De mannen willen wel mee in de truck om iets te kopen. Ze nemen 48 blikjes mee terug om later ook aan de jongens te geven. Cees en ik gaan niet mee.
Ik neem een douche nu de warmte zo diep in mijn huid zit. Het is heerlijk om de pannetjes over mijn lijf te gieten ondanks dat mijn adem stokt. Terug in de herinnering toen ik met Bas op koh Racha zat, ook zo primitief. Dat is achttien jaar geleden. Ik denk maar niet aan die spin ter grootte van een kreeft die toen in het mandi kamertje kroop.
Ik hoor hun stemmen als ze terug komen en hoop, om de stof in mijn mond weg te spoelen, op een biertje. Dat hebben ze wel maar, niet koud! Ze staan nu allemaal in een bak met ijs, kan niet lang meer duren.
Ik zie ze met elkaar weglopen om een voetbalwedstrijdje te spelen. Precies zoals in Chiang Mai. Dit is genieten. Jonge mannen die elkaars taal niet spreken zo te zien ballen met elkaar. Pedro en Cees zitten op een houten plank die dienst doet als bank, takken zijn het doel en ze dragen geen slippers of schoenen. In het zand steken harde grassprieten en stekels. Er wordt heel veel gelachen en geschreeuwd. Tim tegen Bas met de mahouts. Tim schreeuwt als zijn voet in een stekel schiet en doet liever zijn Birkenstocks aan. De mannen spreken over wat er fout is in Australië. De verontwaardiging van Pedro als hij verteld dat hij niet meer terug gaat. Dat bij kwaad is dat Australië zijn water verkoopt aan China die het gebruikt voor de katoen kledingindustrie. Nu is er geen water om de branden te blussen. De regering maakt verschrikkelijk fouten.

Hoe heerlijk is het om een uurtje later bij het eten te genieten van het gele vocht!
We eten om 1745 uur en als we willen is er een film om te kijken over Lek. Om 1830 uur. Cees en ik zijn de enige die kijken. We horen op de achtergrond het geschreeuw van de jongens die ondanks hun gebrek aan communicatie de beste uiting hebben van kameraadschap die er is. Samen een biertje, lachen, kaartje leggen en elkaar trucs leren. Tim komt middenin de film vragen of we even mee willen komen om iets te doen, maar de prachtige film Love and Bananas is te mooi om te onderbreken. Wat een prachtige film. Als je in de gelegenheid bent ga het kijken!
Het is druk aan de houten tafel. Er zitten meer mannen aan dan die we hebben ontmoet. Cees en ik krijgen touwen om onze handen die we moeten proberen los te krijgen. Iedereen kijkt hoe we worstelen. Het lukt niet. Dit is een geweldige truc om op een verjaardag te doen. We zien hoe de mannen met elkaar genieten.
De mahouts die voor de olifanten zorgen hebben ook een gezin. Ze gaven in de middag al aan dat ze er vanavond graag bij willen zijn. Het gaat niet om het gratis bier dat is wel duidelijk. Eerst het eten maken en de kinderen verzorgen dan kom ik terug laat de olifantenfluisteraar weten. Er zijn er inmiddels meerdere. Bas weet dat die wel komen voor het gratis drinken maar laat hij weten; dat is ze gegund.
Het is heel bijzonder dat Joe, die echt zijn best doet Engels te spreken, een gesprek met mij probeert aan te knopen. Hij heeft in een tijdschrift gelezen dat Nederland beneden zeeniveau ligt. Of ik dat wil uitleggen. Hij zegt er niets van te begrijpen. Hoe kan je in een land wonen waar de zee hoger ligt. Ik doe een poging en realiseer dat ook ik geniet van deze bijzondere jonge man.
Hoe gelukkig kan een moeder zijn op de vooravond van haar zestigste verjaardag?