11- Hieperdepiep Hoera
Door: Jolanda
28 Januari 2020 | Cambodja, Khett Siem Reab
Buiten hoor ik niet alleen de honden maar ook zacht giechelend gefluister. Het zachte lopen op de smalle houten trap lukt ze niet. Ik hoor steeds harder gegiechel als opeens de deur open gaat en er keihard lang zal ze leven wordt gezongen. Er worden ballonnen onder onze klamboe gegooid en ik krijg overal kussen op mijn gezicht. Gefeliciteerd lieve mam, lieve Jollie! Heerlijk om zo jarig wakker te worden gekust! Ik krijg een kaart en als ik die open, hoor je Happy van Farrell door de donkere kamer schallen. HEERLIJK! Een van mijn lievelingsnummers. Dank je wel lieve Har en Cor!
Dan krijg ik een prachtig cadeau, mooi rood van een hele zachte stof, een prachtige zijden kimono! Wat een verrassing om dit al die tijd speciaal voor mij mee te nemen! Ik voel me echt verwend, ze weten precies wat ik fijn vind om te krijgen en ook dat mag ik open maken..
Cees heeft WiFi nodig om zijn verrassing te tonen. Het is zeven uur, we moeten vroeg op om de junglewalk te maken. Het ontbijt wacht. De WiFi doet het niet dus ik krijg een envelop met daarin een topcadeau. Samen een paar dagen naar New York! Een etentje bij een club die Frank Sinatra songs spelen en een musical! Wat een super lieve verassing! We moeten opschieten.
Schalen met gebakken eieren die er gerimpeld bij liggen, wit casinobrood en fruit. Heel anders dan de sjieke bedoening gisteren. Een speciaal verjaardagsontbijtje. De honden zijn door de sluis naar buiten geglipt en rennen als dollen achter elkaar aan. We laten ze lekker rennen maar moeten ze ook weer naar binnen zien te krijgen.
Zeker vanwege het bordje: don’t let de dogs out!
Het lukt ons! Was het maar anders gegaan want als we aan tafel zitten horen we opeens geren, en gegrom. Ik zie dat de honden een pluchen speeltje te pakken hebben, althans dat denk ik te zien maar het is een levende kitten. Ik zie ze erom vechten! Dit alles in een flits als een van de mahouts schreeuwend hun kant uit rent. Afschuwelijk!! Er ligt een zwaar gewond klein poesje, met een op en neer gaand borstje, naar adem te snakken. Dit ziet er slecht uit. Het is zo snel gebeurt dat niet eens iedereen het door heeft. Ach, dat kleintje. Ik stuur Esther weg want dit is niet voor haar ogen. Ze is zo gevoelig. Ik heb het er ook moeilijk mee maar mijn verstand zegt dat iemand hier een einde aan moet maken. Maar hoe?
Pedro komt aanlopen neemt het kleintje in een doek en zegt dat hij alleen maar pijnstillers heeft. De dichtstbijzijnde dierenarts zit twee uur verderop. We zijn allemaal van slag. Dat dit zo onder onze ogen kon gebeuren is echt afschuwelijk. Hadden we de honden maar buiten het hek gelaten. We denken dat het kleintje op verkenning uit was. Boven wonen deThai, zij hebben een kat die drie kittens heeft gekregen. Dit is de reden dat er geen katten rondlopen. De honden tolereren ze niet. Gatver, wat een naar begin van een dag die zo blij begon.
Het ontbijt laten we liggen.
We pakken onze tassen. De ballonnen blijven als kleurige stippen achter op de lichte lakens. Ik doe de deur dicht en kijk nog even om me heen. Het zit er bijna op.
De jungle walk lopen we met elkaar en drie mahouts en natuurlijk de overbezorgde Pedro. Hij doet ernstig zijn best om een ondeugend volgende hond weg te jagen omdat deze de olifanten kan laten schrikken. Zijn overwicht weegt niet zwaar. De hond, Gigi, laat zich niet wegsturen. Ze was overigens niet bij het gevecht aanwezig. Het rare daarna was dat de honden er zo vredig bij lagen. Alsof ze niets wreeds in zich hadden. Gigi blijft op een afstandje achter ons lopen. De olifanten lopen rustig achter ons aan. Gems, heet de olifantenfluisteraar, hij heeft zijn driejarige dochtertje bij zich. Hij loopt met haar op de arm naast de grote grijze dames, zij is absoluut niet bang. Ze kletst en zingt samen met haar vader. De slurven bungelen heen en weer. Wij moeten ruim voorop lopen van Pedro. Ik krijg de zenuwen van die man. Inmiddels mag ik toch wel weten welke afstand ik moet houden, lijkt me. De grijze dames genieten van het frisse gras en de bladeren van de bomen. Ze weten precies waar iets lekkers groeit. We stoppen en gaan op het gras zitten terwijl zij om ons heen van een afstand staan te trekken aan hun eten. Het kleine meisje zit onbevangen tussen haar vader en ‘ooms’ in. Als ik haar op mijn arm neem gaat ze net zo lekker door met kletsen. We zingen olifantje in het bos... waar ik de tekst niet goed van weet dus ik zing maar wat. Ondertussen proberen we mooie foto’s te maken. Die mooie van gisteren moeten we evenaren. Ik hoef niet speciaal op de foto, ik heb er al zoveel maar voor de anderen hoop ik mooie speciale plaatjes. Alhoewel.. Esther heeft vanochtend een wonderschone video gemaakt van de zonsopkomst. Ze is met Tim stiekem naar de olifanten gegaan om ze wat eten te geven. Ze durfde niet iets te pakken maar vond nog wat bananenblad van gisteren. Ze durfde dit omdat ze nog in hun enclosure stonden. Ze hadden in de nacht op het geblaf van de honden gegromd waar de honden op hadden gereageerd door te stoppen. Het gegrom van de olifanten is hoorbaar als een gorgelend geluid en klinkt heel prettig. Ik zie ze samen liggen onder hun klamboe bang voor insecten maar wel in het donker naar buiten. Heerlijk. Beter dan dit filmpje krijgen we niet. ONTROEREND MOOI! Onder tussen lopen we onze wandeling. Gems reageert op het signaal van Bas dat hij een foto wil maken, door te olifanten tegen te houden. Hij gaat tussen ze in staan zodat Bas en een mahout waar ik de naam niet meer van weet en hijzelf met de grote grijze dames op foto kan. Later proberen Esther en Tim ook naast de grote reuzen te gaan staan maar vinden het allebei enger nu er geen zware tralies tussen staan. Toch wordt ook dit een leuk plaatje. Pedro verteld dat Lek een samenwerking heeft met de Cambodjaanse overheid. ENP mag een stuk huren als zij het onderhoudt en investeert in nieuwe bomen. Het is inderdaad opvallend dat er veel gras en struiken zijn maar minder bomen. Zeker geen hoge bomen. Het heeft jaren nodig om deze woudreuzen te laten groeien. Bomen bieden betere bescherming dan struikgewas. We nemen weer een korte pauze. De grijze dames hebben weer iets lekkers gevonden. Dit is genieten. De rust, de natuur, de langzaam lopende mahouts, het kleine meisje en mijn gezin. Het is toch een hele speciale verjaardag die we niet snel zullen vergeten. De dag is nog maar net begonnen.
Bij een hoge uitkijktoren en een afdakje van riet drinken we zelf wat water en kijken we hoe de olifanten genieten van hun beloning. Het laatste stuk moesten we snel lopen omdat ze roken dat er iets lekkers op ze lag te wachten.
Een van de dames loopt weg, de andere loopt het water in. Zij is de oudste(68) en poedelt in het groen troebele vocht. Esther en ik mogen nog wat laatste foto’s maken op een stukje grond waar we mooi uitzicht hebben op het water als we worden geroepen door Pedro. Ik loop snel achter Esther aan naar het afdakje als opeens de oude grijze dame als een schim vlak langs mij scheert. Het gaat zo snel dat ik geen erg heb dat het maar een haartje scheelde. De oudste is haar jonge(23) vriendin kwijt en gaat luid tetterend en roepend naar haar op zoek. Wij zien haar ook niet maar ze blijkt ergens verscholen. Ze komen elkaar tegen alsof ze elkaar uren niet gezien hebben. Paniekerig tetteren ze met elkaar. Het is een ontroerend gezicht en duurt echt wel een paar minuten voordat ze samen verder lopen.
De anderen kijken verschrikt naar ons maar omdat de grijze dames zoveel lawaai maken valt dat in het niet. Pedro zegt ook dat dit vaker gebeurt. De een is de ander kwijt en schiet in paniek. We nemen afscheid van de mahouts, De grijze dames missen ons niet, als we even later achterin de bak van de auto, ze langzaam zien verdwijnen op de Cambodjaanse vlakte.
Het is drie uur rijden maar we vervelen ons onderweg niet. Aan iedere weg die we rijden staan huisjes, 95% armoedig heel soms afgewisseld door een mooi gebouwd huis. Opvallend.
De huisjes staan op 10 meter van de stoffige weg. Sommigen zelfs nog dichterbij. Mijn tekst bevat veel superlatieven, het kan niet anders. Het verschil met thuis is tè groot.
Voor ieder huisje staat wel een kraam waar men eten verkoopt. Alles hangt in plastic zakken om te laten zien wat erin zit maar ook om de stof van de weg buiten te houden. En als ze dat niet hebben dan iets van cosmetica. Denk aan stukken Lux zeep. Er staat ook heel vaak een rek met flessen olie. Ik vroeg me af of die olie niet ranzig word in de hete zon. Ze frituren uiteindelijk heel veel. Misschien proef je dat niet als het verhit wordt. Maar het blijkt benzine te zijn! Deze kost een dollar per liter. Als je dat afzet tegen hun verdienste ( rond de vier dollar per dag) is het goed te begrijpen dat dit per fles verkocht wordt. Althans de inhoud want de fles wordt vast weer gebruikt voor een nieuwe liter.
We vragen ons af waarom er zoveel vuil ligt overal. Plasticvervuiling is een wereldprobleem maar in dit land valt heel veel eer te behalen. Waarom speelt de overheid hier geen rol in. Alles wat we zien is in plastic verpakt. Juist dan dunne doorzichtige plastic wat zo snel zijn weg in het vervuilende milieu vindt. We vroegen het aan onze gids. Hij is een van de weinige die zijn afval in de trendy afvalbakken gooit. Ze zijn gemaakt van oude autobanden. Hij legt uit dat de mensen nog lang niet zo ver zijn. Ze begrijpen het (nog) niet. Als jullie iets niet kunnen weggooien dan neem je het mee maar als er iemand hier iets eet en daarmee klaar is gooit hij zijn plastic bakje gewoon weg. Maar er wordt veel tv gekeken, veel op huntelefoon en de schoonmaakploegen van de hotels doen niets anders dan alles schoonvegen. Voorbeelden genoeg zou ik zeggen.
Vaak staan de huisjes op palen. Geen glazen ramen maar alles open. Veel stukken hout of papier of stoffen gordijnen om de warmte buiten te houden. Of het stof maar dat vindt altijd zijn weg. Er moeten hier heel veel longproblemen zijn, dat kan niet anders. Ja, het kan anders maar dat gebeurt helaas nog niet. De mensen op de scooters hebben allemaal een stofkapje voor hun mond maar of dat nou zoveel tegen houdt. Fijnstofprobleem dus niet alleen in Amsterdam en omgeving.
Ondertussen zit Cees op de ouderwetse gameboy teteris te spelen. Zijn hoogste score is 148.000
Bas 120.000 Tim 80.000 Cees blijft the winner tot ergernis van de boys.
We passeren een megavieze vuilnisplaats met enorme zakken lege flesjes. Dat verzamelde die oudere vrouw bij Angkor wat..
We zijn sneller terug in Siep riep dan op de heenreis. Of we raken gewend aan die slechte wegen hier.
We krijgen twee kamers in het la Rivière. Wow! Wat een prachtige kamers. Er is voor Bas weer een bed bijgezet. Wat van we doen? Ik mag kiezen omdat ik jarig ben. Was het al bijna vergeten! Vanmiddag wil ik even niks. Chillen chillen chillen. Alleen maar naast en in het zwembad en genieten van de luxe van deze heerlijke plek. We gaan aan de cocktails die ik krijg aangeboden van Onno en Belen! Chin chin schatten. Dank!
We willen weer eten bij de buren maar of er plek is tijdens het Chinese nieuwjaar moeten we afwachten. Hetlukt. Sokim werkt vanavond en is heel blij dat we hem herkennen en gedag zeggen. Hij komt ons trots bedienen. Als we na heerlijk gegeten te hebben weg willen gaan vraagt hij aan ons of we met hem op de foto willen. Tuurlijk! Wil hij misschien contact met ons houden om zijn Engels te oefenen? Adres? Facebook? Hij krijgt het nummer van Bas, die hij lachend theboss noemt. Of we hem willen liken op TripAdvisor dan krijgt hij bij zestig likes een cursus Engels van zijn baas. Hij heeft er nog drieëntwintig nodig.
Hij krijgt er van ons vijf! That’s for sure.
-
01 Februari 2020 - 10:57
Belén:
Mooie dat jouw verjaardag zo speciaal heeft kunnen vieren. Sturen jullie de naam van het restaurant ? Dan zet ik ook een like voor de jongen x
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley