21- Voor de laatste keer: xin chao en cam on
05 Februari 2020 | Vietnam, Hội An Thượng
Voorde laatste keer: xin chao en cam on
Ook al duurt een ochtend vier uur het voelt een stuk korter als je weet dat er een einde aankomt.
Het is half acht als ik zachtjes de kamer uit sluip om op het strand verder te lezen. Er is nog niemand. Ik mijmer en geniet van deze laatste uurtjes als Bas opeens naast me staatmet koffie en een sapje. ‘Ik denk dat je dit wel lekker vind, mam’.
Mijn boek komt later wel. We kletsen gezellig. Wat is hij lief deze vakantie. Het is echt opvallend hoe zorgzaam hij is. Hij neemt steeds mijn tas mee en is als enige altijd diegene die oplet of iedereen er wel is als we ergens lopen. Het gaat vanzelf maar het valt mij wel op.
Cees komt ook aanlopen. De wedstrijd was wel aardig maar niet spectaculair. Wel een fijne kroeg. Erg druk ook. De eigenaar deed zijn best om de wedstrijd af te spelen wat eerst nog wat moeilijkheden gaf. Wij waren de enige die ernaar keken terwijl er rugby werd gespeeld waar de Ieren gek op zijn. Zeer attent.
Tim deed het in zijn broek omdat hij dacht dat de taxichauffeur ergens naar toe reed, hete as hel donker en we herkenden niets. De meter geeft iets meer aan als we omrijden, dan gunnen we hem. Viel dus wel mee.
Jopi staat buiten te wachten als we aankomen. Snelle vlucht, veertig minuten, met een waardeloze landing. Tot nu toe zes vluchten gehad en nog niet eerder zo hard aangekomen. Het leek alsof het vliegtuig uit elkaar viel.
De oudere portier herkent ons en is hartelijk in zijn ontvangst. Of we onze handen willen ontsmetten en monddoekjes voor willen doen is het verzoek als we binnen komen om in te checken. We snakken naar een goeie bak koffie, bakkie pleur, zoals Tim zegt.
Die zien een beetje op tegen de douche hier maar onze kamer ziet er top uit. De schommelstoel hangt ook hier in de kamer en er is een soort bedstee. Geen deurtjes maar een gordijn. Bas heeft zijn eigen hokje, helaas niet geluiddicht, dat is nou jammer!
Bakkie pleur smaakt maar ze gooien hier koude melk erin waardoor het altijd een laffe bak is. De cake is niet te hachelen, zo droog.
We gaan de laatste miljoenen stukslaan. Op kaart krijgen we van der receptioniste aangekruist waar bezienswaardigheden zijn. De lieverd. Het is bijna donker en we hebben maar een avond. Het is aardig bedoeld maar we hebben er niks an.
Toen Jopi ons hierheen reed hoorde Cees kerkklokken luiden. Middenin Saigon! Leek of er een kerk stond. En we zien er weer een. In de steigers staan waar ze in het donker aan het werk zijn. Houten steigers staan om de kerk heen waardoor een foto inderdaad weinig zin heeft.
De vele lichtgevende scooters scheuren om ons heen als we in het donker oversteken. Ook al kiezen we hier een zebrapad voor uit, het maakt geen ruk uit want ze rijdengewoon om ons heen. Jammer dat ik daar geen filmpje van heb gemaakt. Althans.. er zijn zoveel filmpjes gemaakt.
Het is nergens donker waar we lopen, we blijven ons verbazen over als die scooters. Inderdaad ik blijf in herhaling.
We zien jongens op hun motorbike rare witten poten duwend. Het zijn net circusartiesten. Slippertjes, korte mouwen en met een voet op de pedaal en de andere voet iets duwend. Het zijn een soort in elkaar gevouwen paraplu’s maar dan omgekeerd. Om half acht begint de nightmarket hier. En de in elkaar gevouwen poten zijn de kraampjes. Ze schieten als gedresseerde dieren uit hun kooi de straat op. Het is een merkwaardig beeld. Op straat is hetontzettend druk. Heel veel mensen eten op lage lichtblauwe krukjes, er wordt volop gekookt en gegeten. We zien houten banken waar grote groepen mensen zitten te eten. De foodhallen gerechten worden hier klaargemaakt en aangeboden. Naast ons zit een stel uit Australië aan en cocktail te slurpen. Ze zeggen dat het eten hier amazing is. Ze zoeken contact. Het is hun huwelijksreis. Drie maanden reizen ze door Azië. Wow!
De lekkerste broodjes zijn dit. Tim heeft een tentje gevonden waar hij ze heeft gehaald. Ik ga op zoek naar iets locals. Noedels. Vegetarische. We krijgen een vlaggetje op tafel, ze komen het brengen. Vers. Het smaakt verrukkelijk. 70.000 dong/2,80. Onze eetuitgaven had een stuk goedkoper gekund.
Tim gaat op schoenenjacht en hij schiet raak. Vijf paar. Zijn verslaving is bijna verzadigd. Bas scoort ook. Esther scoort zelfs een kraamcadeau voor Johan en iets speciaals voor haar vader.
De jacht op een monddoekje met smile lukt niet. Gat in de markt. Al die monddoekjes in de kleuren lichtblauw zoals de artsen dragen ziet er niet uit. Maak ze met een smile en de wereld lacht.
De laatste Vietnamese stof spoelenwe af onder de heerlijke douche terwijl bas beneden zijn laatste saigonbiertje drinkt met tim en de portier.
Amsterdam here we come!
-
05 Februari 2020 - 19:37
Loes :
Wat een ongelooflijke reis hebben jullie gemaakt en n ja wij als lezers hebben genoten van alle avonturen. Joll we zijn allemaal weer helemaal verbaasd van jou geheugen, super leuk dat je alles zo goed onthouden kan. Erg helder en overzichtelijk heb je alles voor de thuisploeg op papier gezet. Petje af voor je. Zie je snel weer. Dikke kus van mij. Loesje
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley