19- Meelifter

14 en 15 januari 2020 eerste dag(en)

In het hoekje tegen bij het raam zit ik het fijnst. Esther en Bas zitten aan het gangpad. Zij worden constant aangetikt als er mensen naar het toilet gaan. Esther duwt soms terug. Irritant dat we zo dicht bij de toiletten zitten, hoor ik haar zeggen. Het is een groot vliegtuig, drie personen op een rij aan weerszijde onderbroken door een gangpad. De stewardessen zien er prachtig uit in lange tunieken en verschillende kleuren die aangeven business of economy. De vlucht naar Parijs in een kleiner toestel ging heel snel. Mijn plan om op mijn gemak op Schiphol aan mijn blog te werken is niet eens gelukt. Tijdschriftenkopen, koffietje, smoothie en opeens boarden. Esther wil graag op tijd naar de gate, niks rustig aan. Er staat een lange rij te wachten voor de vlucht naar Parijs. Maar op het vliegveld daar, staat het slecht aangegeven hoe we de aansluiting naar Hanoi kunnen vinden. Als we bij de gate aankomen staat er een rij van zeker twintig meter. Omdat we nog gebruik kunnen maken van het 4G netwerk kan ik nog net even wat mailtjes en wat mailtjes en whatapjes beantwoorden. De modus van nog even snel dit en nog even snel dat heeft mijn lijf nog niet verlaten.
.
Cees beweegt naast me, zijn hoofd zakt een beetje tegen mijn schouder. Bas ligt onder zijn deken als in een tippie tentje. Ik Dommel ook een beetje maar als ik even later opzij kijk zie ik dat Esther en Tim een beker noedels eten, eerlijk gezegd ruik ik het. Het is donker, veel mensen liggen te dommelen of kijken een film. De toilet wordt druk bezocht. Ik kan niet meer slapen na die paar uurtjes en kijk een nieuwe serie( the restaurant) op Netflix die ik thuis heb gedownload. Goeie tip van mijn moeder.
Tim vraagt of we weten waar Ester is. Ze is weg. Niet in het toilet die moeilijk open gaat en ook niet in de gangen. Blijkt ze achterin te kletsen met een Vietnamese vrouw die met haar kleine dochtertje reist. Op weg naar haar familie in Hanoi. Ze woont in Parijs. Esther vraagt of ze haar telefoon nummer mag voor eventuele tips. We leren dat hallo sjie ciao betekent.
Het licht gaat langzaam weer aan. We krijgen voor de tweede keer een warm doekje dat naar jasmijn ruikt. Mijn huid voelt gortdroog. Gelukkig heb ik allerlei smeerseltjes bij me. Zelfs twee oogmaskertjes. Als Esther ziet dat ik ze op heb wil ze ze ook graag. Leuk, een meisje tussen mijn mannen.
HydroPeptide in de lucht. Heerlijk!
Het ontbijt wordt geserveerd. Hanoi komt steeds dichterbij.
De taxi maneuvreert behendig door het drukke verkeer. De rochelende chauffeur stopt op de vluchtstrook om even iets af te geven en rent van zijn auto weg richting een officieel uitziend gebouwtje. Hij rent in een grappige dribbel weer terug naar de auto waar wij verbaasd zitten te wachten. Dit is nou echt Azië schiet het door mijn hoofd. Ik zie al dat ik stop op een vluchtstrook bij ons. Onvoorstelbaar! Onze hostel ligt in het oude gedeelte van Hanoi. De stad moet nog ontwaken. Het is nog wat schemerig. We zien de winkeltjes opengaan. Mensen gehurkt op straat hun ontbijt naar binnen slurpen. We zien vrouwen ook gehurkt in hete olie iets frituren. Ook al is het vroeg er is al veel bedrijvigheid. De jongen achter de receptie heet ons in perfect Engels welkom. Leuke gast. Hij verteld dat de alle kamers nog niet klaar zijn. Maar we kunnen tegen betaling wel vast van een kamer gebruik maken. Het kost ons een paar duizend Vietnamese dong. We twijfelen maar dan Blijkt dat het om een paar euro gaat. Daar moeten we nog even aan wennen. Onze tassen zetten we op de kamer neer en we gaan de straat op, zoeken naar een koffietentje. De koffie is ook even wennen, klein sterk en niet echt lekker. Het is ongelofelijk druk op straat met scooters en auto’s. Vrouwen met een juk op één schouder. Zoals bij ons twee emmertjes water halen lopen ze hier met een soort lage manden gevuld met allerlei spullen maar voornamelijk fruit. Kleine felgroene limoentjes of grote oranje mandarijnen. Ook de uglie’s zien we voorbijkomen. Een soort uit de kluiten gewassen grapefruit. Het lijkt wel of de kleuren van het fruit er hier feller uitzien. Het zijn vooral de vrouwen die we met eten bezig zien. De mannen eten het op, haha.
Op de fiets en de scooters wordt echt van alles vervoerd. Een man met een hoge stapel dozen achterop gebonden. Ze komen hoog boven zijn hoofd uit, waar deze dient als steun om de stapel niet om te laten vallen. Zijn hoofd iets voorover gebogen stuurt hij zijn handel door het drukke verkeer. Een vrouw heeft een enorme bos( anderhalve meter doorsnee!) gele chrysanten waar de bloemen ingepakt in wit plastic dicht tegen elkaar aan gedrukt staan, ook takken met kleine roze bloemetjes heeft ze erbij staan. Het lijkt wel een boom en dat allemaal achterop haar gammele fiets. Ze loopt ernaast en moet moeite doen om haar fiets te duwen. Het is een frêle vrouwtje. Ik bedenkt dat ze thuis kindjes heeft en een man en misschien wel ouders waar ze voor zorgt. Zo zwaar als het plaatje eruitziet zo is waarschijnlijk haar leven ook. We proberen een pinautomaat te vinden wat niet lukt. Gelukkig hebben we contant bij ons wat we wel kunnen wisselen. De tegenstelling met het kleine vrouwtje en onze irritatie niet te kunnen pinnen is groot. Hoezo verschil? Een miljoen dong is veertig euro. Wij zijn voorlopig miljonairs.
Het geluid van het verkeer is niet te beschrijven. Een kakofonie van toeters en schelle claxons, alles rijdt door elkaar. De ene scooter zet zich voor de ander, een auto duwt een andere voorbij, fietsers rijden tussen alles door. We hebben nog nooit zo’n drukke stad gezien. New York is er Klein bij en Bangkok een dorp. En dat enorme lawaai. We moeten erom lachen. Thuis krijg je een boete van ... euro. Hanoi zou er gigarijk van kunnen worden als ze die regel instellen. We besluiten om een massage te nemen en de reisstress van ons af te laten glijden. Van deze Spa kan ik nog wat leren en Rituals ook. Vriendelijke ontvangst en of we maar aan willen kruisen waar we aandacht voor willen. Ik kruis van de acht er zes aan maar dat is niet de bedoeling mem! Only two! Haha! De massage begint ook hier met een voetenbadje. De handen van de masseuse is niet aandachtig maar tė pittig hard. Ik twijfel of ik er iets van zal zeggen maar ik val er uiteindelijk toch bij in slaap. Esther die naast me ligt hoor ik nog net zeggen dat het please iets softer mag.
Twaalf euro en vijfenzeventig minuten later staan we alle vijf weer buiten. Echt!
Het geeft ons een goed gevoel, we kunnen er weer tegenaan. Ik kijk naar de vrouw die mij voorbij loopt met twee schalen fruit en bedenk me hoe hoe vaak zij zo gemasseerd wordt. We zien een leuk tentje en besluiten daar te gaan zitten om iets te eten. Het is inmiddels lunchtijd maar voor ons gevoel al einde middag. We hebben om half twee afgesproken om een fietstocht te gaan maken. Een gezellige Nederlander heet ons welkom in zijn airco gekoelde kantoor. Hij wordt ook wel Ko genoemd naar de fietstocht van Ko van Kessel. Nou als dat zo is dan hebben we een leuke fietstocht voor de boeg. Een vriendelijke Vietnamees heet ons vriendelijk welkom en verteld ons in moeilijke te verstaan Engels dat we gaan fietsen in dit gekkenverkeer en ja hoor dat is plosibbel. No ploblem. Buiten staan oranje fietsen die het goed doen. En we rijden achter onze gids aan die zich meteen in het verkeer stort. Hij vertelt ons dat we vooral mee moeten gaan met de blow en vooral niet afleed moeten zijn in the tlaffic. Stleed awee. Dus gaan we met negen mensen stleed achter hem aan. Het is net alsof we in de achtbaan op de Efteling zitten waarbij je je ogen dicht houdt als het spannend wordt. Zo ook de manier om de beste man te volgen. Er zit een bijna onhoorbare bel op mijn stuur die totaal niet mee kan doen in de scherpe hektiek waar ik me in bevind. Maar eerlijk is eerlijk, ik geniet ervan. Wat een gave manier om je in het verkeer te begeven. Ik word net zo brutaal als de Hanoiaan. Heerlijk. Gewoon meebewegen en af en toe gooi ik mijn oranje monster voor die van een ander. Ik ga ook gewoon naar rechts als dat moet en links voorsorteren is hier absoluut niet nodig. Je rijdt langzaam van rechts naar het midden van de weg, gaat ook alsof je nooit anders doet gewoon voor een auto rijden. Deze moet zich wel aanpassen volgens de regels van deze stad en daarna zit je voor je het weet aan de linkerkant van de weg om af te slaan. Je slaat niet af aan de kant van de stoep maar beweeg jezelf voor in de flow waarvan je vindt dat jij je het lekkerste voelt. Het is raar maar waar, jij beweegt en het verkeer om je heen beweegt mee. Net als jij dat doet zoals alle anderen om je heen. De weg slingert pittig omhoog, mijn knieën doen hun best om te volgen en opeens bevindt je je op een roestige brug, waarvan later blijkt dat de man die de IJffeltoren heeft ontworpen ook hier zijn sporen heeft achter gelaten. De spoorlijn wordt nog steeds gebruikt en ook al is er in de verte een trein te zien mogen we er een stukje op lopen voor wie dat durft. En omdat we inmiddels echte waaghalzen zijn geworden wagen we ook hier een stap op te doen. Vooral niet in de diepte kijken, ik grijp de hand die mij wordt toegestoken en ik sta opeens tussen mijn jongens met een big smile voor de camera. Esther bevindt zich niet op het spoor zij maakt prachtige foto’s van de omgeving blijkt later.
We slingeren verder over de brug waar we voorbij gereden worden door alweer toeterende gammele oude brommers die van alles vervoeren. We zien regelmatig drie tot vier mensen achter elkaar op de buddy zitten en zelfs ladders, glazen ramen, bomen en een flatscreen voorbij komen. Een man met een stuk gevelbeplating houdt deze vast terwijl de bestuurder zijn weg volgt. Je verveelt je absoluut niet. Ik kan het niet laten om toch foto’s en filmpjes te maken. Gelukkig maar want later blijkt dat de pro van Tim alleen maar voeten en de weg heeft gefilmd. Dat is dus niks geworden Tess..
Gelukkig heeft mijn camera een opnamefunctie ik slingerend op de fiets heb gebruikt en Esther houdt haar vingers op welke knop dan ook. Wat een ongelofelijke mazzel dat die meid een goeie relatie met haar iPhone heeft. En wat een prachtige foto’s en filmpjes maakt ze daarmee.
Onze gids is niet verstaan hij lispeld op een zeer speciale wijze die onze oren doet spitzen maar waar we geen ruk van begrijpen. Jammer want er is veel te vertellen maar ook te vragen maar dat laatste geven we snel op want hij wil zo graag vertellen dat we allemaal knikken waardoor hij zich vastbijt in zijn verhaal. Eigenlijk moeten we zeggen dat we hem niet begrijpen maar zijn vriendelijkheid houdt dat tegen. We maken een stop bij een soort vijver waar een groep Vietnamezen karaoke doen. Veel lawaai, zijn ze doof? Het lijkt als eerste blik heel leuk maar als we zitten voor een onduidelijke snack, die we bijna allemaal niet nemen, dat het een beetje tegenvalt. De vijver wordt gebruikt om in de vissen. De vangst wordt mee naar huis benoemen maar de vijver ziet er niet echt heel fris uit.
We snappen wel dat onze volgende stop een bijzondere is. We gaan het nog even opzoeken maar het schijnt dat we naar een maffiaeiland gaan. Er blijkt een enorme corruptie die hij positive corruption noemt. Op mijn vraag wat negative corruption is krijgen we een te lang antwoord. Het komt erop neer dat ze alles liever cash betalen anders moeten ze belasting betalen en zo ontduiken ze deze. Een en al zwart geld hier. Vandaar dat het zo belabberd geregeld is met alles wat met openbare voorzieningen te maken heeft. Het eiland is een van de leukste ervaringen gedurende de trip. Ko van Kessel is duidelijk niet te evenaren. Deze tocht is vooral fietsen in de gekte. We zien mensen wonen op drijvende vaten, tussen platen en in huisjes waar niet eens een bed in past zo klein.
Het kantoor is aircokoel, de eigenaar vraagt of we het leuk hadden en ja dat was zo maar hij vraagt niet verder, zal ik vertellen over onze onverstaanbare gids? Er wordt wel gevraagd of we nog een andere tour willen boeken maar nee.
Hanoi garden ziet er goed uit. In een tuin wordt aan spierwit gedekte tafels gegeten. Helaas geen plaatse meer voor ons. We kunnen binnen eten en twijfelen maar zoals het er buiten uitziet kunnen we waarschijnlijk alleen op de stoep eten. We raken niet uitgepraat over onze dag in Hanoi en zijn blij dat we morgen deze stad kunnen verlaten. Op naar Cat Ba.