7- de meesters van het vervoeren ..
Door: Jolanda
25 Januari 2020 | Vietnam, Hội An Thượng
Meesters in het vervoeren op de scooter!
Als we staan te wachten voor het kantoor van de fietsorganisatie zien we twee fietsen staan. Er komen twee mensenaanlopen. Man en vrouw, uit Canada.
Ze verwachten ons toch wel? Tot nu toe loopt alles op rolletjes qua logistiek maar als het mis zou gaan zou ik er niet van opkijken.
Een vriendelijke jongen komt ons af en schudt een slap handje en stelt zich voor als Ba. Hij ziet er fris geschoren uit, zijn tanden niet zo blinkend wit zoals bij ons vaak te zien is bij hetdoorgeschoten schoonheidsideaal. Een andere jongen stelt zich vooralsFynn. Hij verteld dat we met deze groep van zeven een fietstocht gaan maken. Er zijn vier stops. We gaan zien hoe er rijstpapier, matten weven, houtsnijwerk gemaakt wordt. En we gaan naar een familie tempel. Hij spreekt heel goed Engels. Ba verstaan we echt minder. Het heeft te maken met hun tongval. De R wordt niet uitgesproken en de tone of voice is echt wennen voor ons. Nog steeds zijn er geen fietsen. Het huis/kantoor waar we voor staan heeft geen plek voor een stalling. En daar komen ze!
Op een scooter, drie fiesten opelkaar gebondenachterop de brommer. Hilarisch!!!!
En voor hun dus de gewoonste zaak. Stappen af, zetten de standaard uit en halen de fiesten eraf. Een andere komt de rest brengen. Hei je het wendt ofkeert, dit is GEWELDIG! Alles wordt achterop vervoerd. Om dit te schrijven kun je het benoemen maar telkens weer blijven we verrrast. Hoe gaaf ze het doen, hoe kundig. Met tape of touwen. Ze zijn er meesters in.
Het is heerlijk om tussen de huizen door te Fietsen. Omdat alles op straatafspeelt zien we zoveel meer. De mensen lachen vriendelijk ofhelemaal niet. We komen langs stukken land waar we magere koeien zien. Soms zien we een vogel op hun rug deinen. Rijstvelden waar we mensen gebukt zien werken. Onze neuzen ruiken vreemde luchtjes. Hier en daar een brandje. Er wordt veel verbrandt in korven. Blijkt dat het te maken heeft met offeren. De Canadezen noem ik C and C. Canadian couple. Ze regelen dat het bij hun thuis minus vijftig is op ditmoment. Ze zijn gepensioneerde leraren. Ze hebben dertig jaar gewerkt en konden metpensioen. Gebruikelijk in Canada om niet meer dan vijfendertig jaar te werken daarna stoppen. Interessant.
We fietsen over the noisy bridge. Een smalle ijzeren brug voor fietsers en brommers. Inderdaad very noisy! Het zijn ijzeren platen aan elkaar gelast met grote naden ertussen. Onvoorstelbaar maar het doet zijn werk. Het is even tanden bijten maar dan ben je boven om zoevend naar beneden te gaan.
De eerste stop is in een vissersdorp waar veel mensen leven van houtsnijwerk. Wij, die fabriekswerk gewend zijn worden geconfronteerd met een man in hurkzit. Voor hem een stuk sandalwood. Een zachte houtsoort waar hij aan een prachtig beeld werkt. Een opdracht. Vanuit het hele land krijgt hij bestellingen. Met een guts en schuurpapier maakt hij de mooiste dingen.
Fynn verteld dat hij uit een hele arme familie komt. Op onze vraag of hij Engels leert op school verteld hij dat hij dat op University heeft geleerd. Zijn vader is visser en had een kleine boot waardoor het leven erg zwaar was. Hij verteld het niet om indruk te maken, het zijn terloopse opmerkingen maar maken des te meer indruk. Wat een ontzettend leuke jongen. Hij is drieëntwintig en de oudste in het gezin. Er volgen nog een zusje en een broer. Zijn broer studeert Japans en Engels, fynn had als extra vak Koreaans. We vragen waarom juist deze twee extra vakken. Dat geeft betere mogelijkheden voor werk in de toeristenindustrie.
We staan voor een grote blauwe boot. Fynn zijn vader heeft werk gevonden op een grote boot wat het gezin meer inkomsten geeft. En het is een stuk veiliger dan de kleine boot. Er zijn veel vissers die verdrinken omdat ze niet kunnen zwemmen! Op de boot zitten op de voorkant twee ogen. Deze zitten op alle boten, zodat de boot in slecht weer de haven terug kan vinden..
Esther zie ik in de verte met een kleine puppie op haar nek. Te schattig! Ze is altijd panisch als het op viezigheid aankomt maar de liefde voor die kleintjes is te groot, ze moet ze knuffelen, vlooien of niet!
De volgende stop is een huisje waar een groot weefgetouw staat met daarachter twee vrouwen. De een gooit iets tussen de draden door en de ander trekt het strak aan. Hier worden matten gemaakt. Wij mogen het ook even proberen en dat valt nog tegen. Vooral het gekleurde gras aan een stok vastpinnen omdat door de touwen te duwen is moeilijk. Ze maken drie matten per dag! Wow! Ik zou er over een ruim een week doen. Daarbij rekenen ze voor een mat 200.000 dong, dat is acht euro. Onze mond valt open zo groot is het verschil met onze verdiensten. Op hun hurken werken zou voor onze Arbo reden zijn om in te grijpen. Ook hier is het stijgende water tijdens de natte seizoenen een megagroot probleem. Fynn had al in het vorige dorp verteld dat al het houtsnijwerk onder het dak wordt geplaatst in de regentijd. Het water komt hoog boven zijn hoofd. Als hij aanwijst, tot waar het water kwam in 2017, op een muur dan staat Cees daar nog onder.
Het kan gebeuren dat in een nacht alles maar dan ook alles onder water staat. Hij verteld het met een lach maar we zien ook de bezorgde blik in zijn ogen. Het is nogal wat als je opstaat en alles onder water staat.
De ateliers staan vol houtwerk en we weten allemaal wat er gebeurt als hout nat wordt.
De familytempel is nog een stukje rijden. Het is een mooi gebouw met een soort binnenplaats waar een begraafplaats ligt. De graven liggen in een patroon. Het hoofd van de familie in het midden, hoe meer je aan de buitenkant ligt hoe minder belangrijk. Drie generaties maken dit een familie tempel. Een prachtige boom zonder bladeren maar met gele bloemen hangt erboven.
Onze laatste stop daar worden noodles en rijstpapier gemaakt. Daar hebben we al veel van geproefd. Het rijstpapier wordt gevuld met groente en vlees en dan zo gegeten. Of er worden loempia’s van gebakken. Deep fried. Ze maken er ook een soort chips van. Het wordt buiten gedroogd, gewoon op een erf in de zon. Stof, uitlaatgassen en insecten maken onderdeel van het droogproces. Op een ander erf zien we allemaal piepkleine kuikentjes lopen. Een haan loopt er parmantig tussen. Mager kippen pikken op de grond. Een kip zit in een korf. Om dik te worden moet ze daarin blijven anders wordt ze te mager door het vele scharrelen. Heel iets anders dan de onze scharrelkip..
Binnen zit een een man aan een onzichtbaar vuur. Het zit verborgen achter een muurtje, erboven twee pannen, een soort platte koekenpannen. Hij giet vanuit een grote soeplepel uit een grote pan gevuld met wit water een plasje op de pan en draait met de bolle kant van de lepel een pannenkoek. Even laten rusten om dan met een stok de koek los te maken van de bodem door in hetmidden de koek omhoog te tillen. Dan legt hij dubbelgevouwen koek om af te koelen achter hem. Het proces gaat in een rustig tempo. Er ligt inmiddels een grote stapel. Of ik het ook een keer wilproberen. Het is niet zo heel moeilijk alleen plakt de koek snel aan elkaar. Tim doet ook een poging. Later wordt met de hand met een soort machete reepjes gesneden. Hetiswarm binnen, heel warm. De man is heel mager, het is duidelijk zichtbaar dat zijn leven niet de makkelijkste is. Hardwerkende mensen in een zwaar bestaan. Als ik door een raam zonder glas naar buiten kijk zie ik een krom klein vrouwtje naar me staan kijken. Ze lacht tandeloos naar me.
Ik loop naar buiten en klets tegen haar net als zij naar mij doet. Ze praat heel zachtjes. Ze probeert op haar rug te wrijven wat ik van haar overneem. Heel zachtjes of haar wervels die uitsteken. Ze is vierentachtig en als ik haar vergelijk met mijn sterke moeder dan is de wereld slecht verdeeld. Ook zij zal artrose hebben. We fluisteren nog een beetje naar elkaar en dan draai ik me om om op mijn fiets te stappen. Deze ontmoetingen zijn de doordenkertjes op mijn reizen.
We hebben de hele middag nog voor ons. Bas wil graag naar het strand en pakt een hotelfiets. Cees en ik rijden met hem mee. Het strand is not far.maar ondertusssen toch wel een eindjes fietsen op deze barrels. We mogen niet verder rijden als we dicht bij het strand aankomen. Daar staat een jongen te gebaren dat we onze fiets kunnen parkeren en de rest verder lopen. Het ineen beetje zoals Zandvoort maar dan anders. Veel Chinezen of Koreanen. Het is druk op het strand. We gaan in een restaurant zitten op banken met uitzicht op zee. Stom, ik heb niets bij me, had wel even willen zwemmen. Bas rent het water in. Even later zien we tim en ester aanlopen. De taxi is ook een handig vervoermiddel.
Esther en ik gaan opzoek naar een kapper om onze haren te laten wassen en fohnen, maar dat lukt niet omdat ze allemaal dicht zijn. Tim en Cees kunnen wel terecht. Een strak geschoren baardje en een korter kapsel later vertellen Cees en tim over de trendy barbier, beetje als Jordy Poelgeest. Leuk, want die jongen neemt een foto van de rij mensen die te wachten s taan voor zijn zaak.
Ik baal ervan dat we slecht WiFi hebben. Althans om mijn blog te posten. Zelfs contact met waarbenjij.nu heeft geen effect. Daar moeten we iets anders op verzinnen.
-
28 Januari 2020 - 18:42
Belèn :
Mooie beschreven Jol. Wat een hoop indrukken maken jullie mee in z’n dag! Ik ben benieuwd naar de volgende dagen. x
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley