Roestige boot
Door: Jolanda
23 Januari 2020 | Vietnam, Hội An Thượng
Op straat zag ik gisteren een tentje waar ze stokbroodjes verkopen, daar gaan we ontbijten. Bij nexi zag het er allemaal niet echt lekker fris uit. We zitten bijna met ons kont op de straat zo laag zijn alle stoeltjes hier. Bas heeft moeite zijn knieën te buigen, zo laag. Blijkt dat het tentje een tip van miljoeska van het gelijknamige programma is. Miljoeska’s streetfood. De broodjes zijn zacht en met de Nutella erop net gebakjes zo lekker. Het is het knapperige van de oven die het zo lekker maakt. De mannen nemen een broodje (banh mi) met ei erop maar er zitten ook noedels tussen wat het weer een vreemde combi maakt. De meest favoriete is de baguette met verschillende soorten pate en groenten.
Om ons heen, het inmiddels bekende getoeter. Als je hier de hele dag blijft zitten heb je de leukste foto’s. Meisjes op weg naar school staan naast ons een soort saté te eten. Hun rugzak hangt vol spullen, ze hellen een beetje achterover. Het stokje vlees tussen hun tanden en dat ‘s morgens vroeg.
Naast ons stopt een brommer. De man brengt groenten naar een vrouw die een grote stapel net vers gerolde loempia’s heeft gemaakt. Ze liggen gestapeld als een pyramide. Naast haar zitten mannen die een kom soep met daarin onduidelijk stukken eten met stokjes. Het geurt goed maar ziet er niet lekker uit. Lichtblauwe plastic kommetjes, formica tafeltjes en kinderkrukjes van donkerblauw wankel plastic. Maar niets is wat het lijkt. Het eten is sterren waardig, de kommetjes hygiënisch schoon te maken en de stoeltjes zitten als een troon.
We worden opgehaald met een meterslange bus die ons naar de speedboot brengt. Vraag niet hoe we Hanoi uitkomen..
De speedboot is een roestige open platte boot. Vrouwen met mondkapjes in alle soorten en maten, met dė roze bloemetjes struiken, zakken fruit en duister uitziende zakken gaan in het midden zitten. Wij zitten op de metalen stang als de boot zich met hoge snelheid door het water klieft. Haha, speedboot. We lagen allemaal gevouwen toen we die roestbak zagen liggen en dan al die mensen erop. Esther was een beetje bang of hij het wel zou houden. Tim helpt een jongen in een rolstoel die samen met een man reist. Hij kan niet in de rolstoel blijven zitten. Zijn benen werken niet. Ze vormen een stoeltje en tillen de jongen in zijn stoel en even later terug in de bus. Het zijn duitsers. We stappen op de kant en lopen over losse metalen platen naar de kant. Daar staat weer een andere bus. Het eerste stuk ziet er niet veel belovend uit. Aan beide zijdes van de weg grote velden met oesters. Zo grauw als die eruitzien zien ook de velden eruit.
We lopen niet veel later richting onze hostel, langs veel honden, huisjes in alle soorten en maten, een hotel en dan zien we twee schattige huisjes. Ons verblijf voor twee nachten. Een klein groen meertje aan de overkant. Een paradijsje. De kamers, drie tegen elkaar met uitzicht op het meer, zien er nieuw uit. Lichtgroen geverfde muur, bedden met smetteloos wit beddengoed. Trendy inrichting. Wat een tegenstelling als je ziet waar de eigenaar woont. Zij regelt scooters voor ons die we zonder probleem kunnen huren. Toeterend rijden we achter elkaar naar een tentje die Tim op TripAdvisor vindt. De cocktails smaken. Een vrouw naast het terras doet allerlei gymnastiek oefeningen. Armen omhoog gooiend naar beneden langs haar rug aan de achterkant weer omhoog. Beheerst maar stevig doet ze dat. De eigenaar heeft een klein poedeltje met een krokodillenjasje aan. De staart is langer dan de zijne en op zijn rug heeft hij allerlei groene kartels wiebelen. Wat is dit voor gek gedoe?! In de smalle steeg ernaast weer dezelfde tafeltjes en stoeltjes als vanochtend en de slurpende mensen erachter. Het is hier toeristisch maar niet druk.
Handig die scooters! We zoeken naar een voetmassage, als we een salon voorbij zien komen stoppen we en vragen of ze plek hebben voor vijf. Tuurlijk! Echte ondernemers. Waar het vandaan komt, komt het, maar opeens staan er vier vrouwen en een man en hangen we achterover genietend van het pijnlijk drukken op onze voeten.
Nu nog een apotheek, op zoek naar die groene potjes gevuld met een kruidenkussentje om meer lucht in je neus te krijgen. Ik heb het een klant beloofd die het vaak benauwd heeft. Een klein winkeltje die door moet gaan voor apotheek verkoopt allerlei smeerseltjes met de lekkerste geuren. De jonge vrouw achter de glazen toonbank legt ons in goed Engels uit wat alles is. Het kost bijna niets maar de groene potjes kent ze niet. Wij denken dat alles hier hetzelfde is als in Thailand maar dat valt toch een beetje tegen. Een klein jongetje die voor de deur speelt knijpt Esther speels in haar neus. Een leuke foto levert het op. Blijkt dat de scooter van Tim het opeens niet meer doet. We hebben geen bereik, Bas vraagt aan een man of hij een nummer wil bellen en tien minuten later komt de eigenaar die zijn scooter ruilt met die van Tim. Met handen en voeten heb je geen Engels nodig. We raken wel de weg kwijt in het pikkedonker. Je ziet geen hand voor ogen. Het duurt even maar dan zien we herkenningspunten. Langs de kant van de weg zien we feestende mensen onder een afdak staan te dansen. De muziek staat overal keihard aan. Als je geen tenitus hebt dan krijg je het hier. Wat een ongelofelijke herrie. Gelukkig is het een stuk rustiger bij onze hostel (Corner Cat ba) en liggen we niet veel later te genieten van tsjirpende krekels.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley