12- Niets is wat het lijkt...
28 Januari 2020 | Cambodja, Khett Batdambang
12- zaterdag 25/1/2020
Er staat een aftandse bus voor de deur. Nah, die is toch niet voor ons? Cees heeft besproken plaatsen in de bus gereserveerd. Toch wel! Voornamelijk backpackers. We missen de kippen! Wij proppen ons er tussen. Onze tassen staan gestapeld op de bank naast de chauffeur. We kijken elkaar aan en denken allemaal hetzelfde. Rijdenwe hiermee naar Batang Ban?! Er stappen twee mensen bij die er eigenlijk niet meer inpassen. Wij zitten breed achterin maar moeten onze kleine tassen op schoot nemen als opeens de bus stopt. We moeten eruit. De mensen die het laatst zijn ingestapt hadden die vijfhonderd meter ook kunnen lopen.
Onze rugtassen worden gelabeld. De airco blaast zijn kou, de stoelen kunnen achterover. We hebben zes plaatsen dus ruimte genoeg. Toch is de bus vol want de koffers staan in het gangpad vanwege gebrek aan ruimte onderin.
Het valt nog mee maar omdat we te laat werden opgehaald en moeten wachten tijdens het wisselen van bus komen we pas om 13 uur aan in het Battambang. Als we nog in de bus zitten zien we buiten een grote groep mannen met bordjes en namen erop. Die van ons staan er niet tussen. Als we uitstappen worden we belaagd door de groep als een troep hyana’s op een prooi. Het is nietnormaal. Ik ga ertussenuit en sta met Bas en Tim te kijken naar die chaos. Esther en Cees roepen dat iedereen weg moet gaan maar ze zijn doof. Een man begrijpt het en zegt dat hij afstand neemt. We moeten zelf vervoer regelen naar het Battamban resort. Cees zegt tegen een tuktuk driver dat we met vijf personen zijn. No problem sir, you choose me, I keep distance. Eerlijk is eerlijk Cees zegt dat hij ons mag brengen maar als we bij zijn tuk tuk aankomen passen er amper vijf mensen in laat staan nog alle bagage erbij. Hij klapt een klep uit aan de achterkant van zijn gammele karretje. Hij doet heel erg zijn best om alles aan boord te krijgen maar dit is echt onverantwoordelijk. Hier stap ik in ieder geval niet in! Er wordt serieus getwijfeld maar ik ga niet mee ! An me nooit niet! Een collega komt helpen zodat we met twee tuktuks alsnog opgevouwen naar het resort rijden over een stoffige en bumpy road. We draaien een mooie entree binnen waar weer een prachtig boom zonder bladeren met gele bloemen staat. Op de grond ligt een geel tapijt van de gevallen bloemenpracht. Bij de receptie horen we: welkom allemaal.
Dit resort is van een Nederlander die hier 2003 is komen wonen. De Cambodjaanse liefde is krachtig. Drie jaar heeft het geduurd om dit te bouwen en eerlijk is eerlijk, dit is een paradijsje. Een gevalletje ik vertrek..
Een groot zwembad lokt. De kamers zijn ruim opgezet, een moderne badkamer. Geen klamboe’s. We hebben naast het zwembad een grote vijver met waterlelies gezien. Hoe zit het met de mosquitos?
Die zijn er. Je kunt sprayen in de kamer of op jezelf. Maar het beste is om te tennissen met een elektrische racket. Gefrituurde muggen krijg je ervan en het knispert terwijl we het door de kamer zwaaien. Cees doet Nadal na maar heeft de minste knetteringen. Bas is er goed in. Hij imiteert McEnroe.
Aan het zwembad staan grote ligstoelen met handdoeken. Dit is een heerlijke plek.
De ouders van de eigenaar wonen hier ieder jaar zes maanden. We komen met ze in gesprek en zien hoe ze hier genieten. Leuk om zo te mogen pensioneren.
En de banken liggen heerlijk.
WiFi! Eindelijk ontvang ik mijn what’s aapjes van mijn verjaardag! Leuk om te lezen. Door al die late berichtjes ben ik gewoon nog een dag extra jarig. Het geeft een warm gevoel te weten dat er thuis aan ons gedacht wordt. Net als de reacties op mijn verhalen. Door de sterke WiFi kan ik er weer een paar versturen. Leven met social media is zo gewoon maar als je het niet hebt dan mis je het toch.
Er is een tuktukservice waar we s’avonds gebruik van mogen maken. Wegbrengen naar het centrum waar je ook weer kan worden opgehaald. Het is wel nodig omdat het resort behoorlijk eind van het centrum ligt. Volgens de beschrijving in ons boek behoort Batang ban tot een van de leukste steden van Cambodja. Het doet aan als een dorp vanwege de gezelligheid. We hebben er zin in. De tuktuk is een ervaring op zich. Ook hier oude motorbikes. We passen er net in als we onze knieën als een rits naast elkaar zetten. Dat is even wennen na de royale busstoelen. We missen een mondstofkapje tegen stoflongen. Het is pas 1830 uur en nog snikheet. Tim heeft een restaurant gevonden waar we naar op zoek gaan. Het is akelig stil als we door de straten lopen. Hoezo gezellig? Het lijkt wel een spookstad! We vinden er niets aan. Ook op weg hierheen dachten we al; is dit het nou? Er is een winkel die er tussen uit springt een soort flying tiger. Allemaal leuke hebbedingetjes. Aziatische meuk waar je niets aan hebt. Ik ben op zoek naar een mondkapjes met een smile erop die ik tot nu toe niet heb kunnen vinden. Jammer ook hier nietWe vragen de weg omdat we het niet kunnen vinden. De restaurantjes zijn niet erg vol terwijl er best hier en daar wat zitten zitten. Na heel wat vragen en zoeken lopen we een armoedige straat in. Op de hoek zit het restaurant. Ergens aan een tafel zit een oude man met een jong meisje. We gaan toch maar zitten. Er komt een vrolijke vrouw vragen of we iets willen drinken. Maar door die ouwe viespeuk twijfelen we of moeten blijven eten. Opeens komt er een grote man aanlopen die luidkeels roept dat hij drunk and skunk is. De eigenaar, een Canadees. Wat moeten we hier nou van denken. We vragen het WiFi pasword en zien toch echt dat het eten hoog gewaardeerd wordt. Omdat we geen zin hebben om opnieuw iets te gaan zoeken blijven we zitten en bestellen iets van de kaart. We zijn een beetje geïrriteerd omdat we allemaal anders reageren op de ouwe viespeuk. Ik roep dat je misschien iets kunt doen. Hannah sponsort een organisatie die helpt tegen jonge meisjes in de prostitutie. Moeten we niet even aan haar vragen of alles goed gaat? Als dat niet zo is laat ze dat toch niet weten. De irritatie neemt toe. Alleen al het feit dat ik dit hardop uitspreek wekt dat op. Ook die rare eigenaar helpt eraan mee. Hij verteld dat hij ondanks Chinees nieuwjaar vandaag hard gewerkt heeft. Hij heeft de olie vervangen in de vijfentwintig scooters van zijn vrouw. Ze heeft er een handel in. Daarom werd er veel bier gedronken. Ja door hem, want de Cambodjaan drinkt niet. Mafkees. We geven onze bestelling op en inderdaad wat een heerlijk eten! De vrouw probeert een praatje te maken, als ze wegloopt staan er bij Bas opeens twee smoezelige meisjes naast hem die op zijn bord wijzen. Huh? Ze willen zijn eten! Er liggen nog wat patatjes op zijn bord. Zonder aarzelen geeft hij zijn bord aan hun waar ze de paatjes wegnemen, om even later weer naast hem te staan. We pakken een stoffen servet en gooien onze resten(!) eten erin. Cees en ik hebben nog rijst over en gooien de laatste groenten erbij. Bas geeft hun het volle servet. Op de hoek van de straat zien we een vrouw, hun moeder, met ze weglopen. We zijn in shock!
De viespeuk en het meisje hebben niet eens wat gemerkt, zo snel ging het. Wat gebeurde er nou? De Canadees komt aan onze tafel vragen of het smaakt. Een kleine meisje helpt de tafel afruimen. Hij verteld dat zij zijn geleende dochter is. Een buurmeisje wat graag bij hun wil werken. Zo probeert ze wat Engels te leren. Zou hij dan toch meevallen?
Er komt beweging in de viespeuk. Het meisje staat op en is best lang. De man (blijkt een acteur Billy Shriver) komt onze kant op en zegt in een knauwend Texaans accent dat hij ons nog een prettige avond wenst. En bedankt.
We vragen de Canadees wat hij daar nou van vindt. Hij lacht eenbeetje en zegt tegen Esther dat het meisje wants to be like her. Wij snappen dat wel. Europees mooi blond meisje. Esther reageert een beetje pinnig omdat ze er helemaal niets van snapt. Een ouwe kerel met een jong meisje, dat kan toch niet! Wees eerlijk. But she is a boy! What? Echt? Opeens valt alles op zijn plek. Lang, stevige armen en gespierde handen. Neeehhhh!! De Canadees vertelt dat dit Cambodja is. Strange country.
We willen weg, het is wel genoeg voor een avond. Cees rekent af en wil een fooi geven van vijf dollar. De Canadees zegt dat deze fooi extreem hoog is en niet voor hem. Hij neemt Cees mee naar de redelijk schone keuken en zegt tegen hem dat de kokkin het heel goed kan gebruiken.
Vreemde vogel met een klein hartje.
Welkom in Battambang.,
Er staat een aftandse bus voor de deur. Nah, die is toch niet voor ons? Cees heeft besproken plaatsen in de bus gereserveerd. Toch wel! Voornamelijk backpackers. We missen de kippen! Wij proppen ons er tussen. Onze tassen staan gestapeld op de bank naast de chauffeur. We kijken elkaar aan en denken allemaal hetzelfde. Rijdenwe hiermee naar Batang Ban?! Er stappen twee mensen bij die er eigenlijk niet meer inpassen. Wij zitten breed achterin maar moeten onze kleine tassen op schoot nemen als opeens de bus stopt. We moeten eruit. De mensen die het laatst zijn ingestapt hadden die vijfhonderd meter ook kunnen lopen.
Onze rugtassen worden gelabeld. De airco blaast zijn kou, de stoelen kunnen achterover. We hebben zes plaatsen dus ruimte genoeg. Toch is de bus vol want de koffers staan in het gangpad vanwege gebrek aan ruimte onderin.
Het valt nog mee maar omdat we te laat werden opgehaald en moeten wachten tijdens het wisselen van bus komen we pas om 13 uur aan in het Battambang. Als we nog in de bus zitten zien we buiten een grote groep mannen met bordjes en namen erop. Die van ons staan er niet tussen. Als we uitstappen worden we belaagd door de groep als een troep hyana’s op een prooi. Het is nietnormaal. Ik ga ertussenuit en sta met Bas en Tim te kijken naar die chaos. Esther en Cees roepen dat iedereen weg moet gaan maar ze zijn doof. Een man begrijpt het en zegt dat hij afstand neemt. We moeten zelf vervoer regelen naar het Battamban resort. Cees zegt tegen een tuktuk driver dat we met vijf personen zijn. No problem sir, you choose me, I keep distance. Eerlijk is eerlijk Cees zegt dat hij ons mag brengen maar als we bij zijn tuk tuk aankomen passen er amper vijf mensen in laat staan nog alle bagage erbij. Hij klapt een klep uit aan de achterkant van zijn gammele karretje. Hij doet heel erg zijn best om alles aan boord te krijgen maar dit is echt onverantwoordelijk. Hier stap ik in ieder geval niet in! Er wordt serieus getwijfeld maar ik ga niet mee ! An me nooit niet! Een collega komt helpen zodat we met twee tuktuks alsnog opgevouwen naar het resort rijden over een stoffige en bumpy road. We draaien een mooie entree binnen waar weer een prachtig boom zonder bladeren met gele bloemen staat. Op de grond ligt een geel tapijt van de gevallen bloemenpracht. Bij de receptie horen we: welkom allemaal.
Dit resort is van een Nederlander die hier 2003 is komen wonen. De Cambodjaanse liefde is krachtig. Drie jaar heeft het geduurd om dit te bouwen en eerlijk is eerlijk, dit is een paradijsje. Een gevalletje ik vertrek..
Een groot zwembad lokt. De kamers zijn ruim opgezet, een moderne badkamer. Geen klamboe’s. We hebben naast het zwembad een grote vijver met waterlelies gezien. Hoe zit het met de mosquitos?
Die zijn er. Je kunt sprayen in de kamer of op jezelf. Maar het beste is om te tennissen met een elektrische racket. Gefrituurde muggen krijg je ervan en het knispert terwijl we het door de kamer zwaaien. Cees doet Nadal na maar heeft de minste knetteringen. Bas is er goed in. Hij imiteert McEnroe.
Aan het zwembad staan grote ligstoelen met handdoeken. Dit is een heerlijke plek.
De ouders van de eigenaar wonen hier ieder jaar zes maanden. We komen met ze in gesprek en zien hoe ze hier genieten. Leuk om zo te mogen pensioneren.
En de banken liggen heerlijk.
WiFi! Eindelijk ontvang ik mijn what’s aapjes van mijn verjaardag! Leuk om te lezen. Door al die late berichtjes ben ik gewoon nog een dag extra jarig. Het geeft een warm gevoel te weten dat er thuis aan ons gedacht wordt. Net als de reacties op mijn verhalen. Door de sterke WiFi kan ik er weer een paar versturen. Leven met social media is zo gewoon maar als je het niet hebt dan mis je het toch.
Er is een tuktukservice waar we s’avonds gebruik van mogen maken. Wegbrengen naar het centrum waar je ook weer kan worden opgehaald. Het is wel nodig omdat het resort behoorlijk eind van het centrum ligt. Volgens de beschrijving in ons boek behoort Batang ban tot een van de leukste steden van Cambodja. Het doet aan als een dorp vanwege de gezelligheid. We hebben er zin in. De tuktuk is een ervaring op zich. Ook hier oude motorbikes. We passen er net in als we onze knieën als een rits naast elkaar zetten. Dat is even wennen na de royale busstoelen. We missen een mondstofkapje tegen stoflongen. Het is pas 1830 uur en nog snikheet. Tim heeft een restaurant gevonden waar we naar op zoek gaan. Het is akelig stil als we door de straten lopen. Hoezo gezellig? Het lijkt wel een spookstad! We vinden er niets aan. Ook op weg hierheen dachten we al; is dit het nou? Er is een winkel die er tussen uit springt een soort flying tiger. Allemaal leuke hebbedingetjes. Aziatische meuk waar je niets aan hebt. Ik ben op zoek naar een mondkapjes met een smile erop die ik tot nu toe niet heb kunnen vinden. Jammer ook hier nietWe vragen de weg omdat we het niet kunnen vinden. De restaurantjes zijn niet erg vol terwijl er best hier en daar wat zitten zitten. Na heel wat vragen en zoeken lopen we een armoedige straat in. Op de hoek zit het restaurant. Ergens aan een tafel zit een oude man met een jong meisje. We gaan toch maar zitten. Er komt een vrolijke vrouw vragen of we iets willen drinken. Maar door die ouwe viespeuk twijfelen we of moeten blijven eten. Opeens komt er een grote man aanlopen die luidkeels roept dat hij drunk and skunk is. De eigenaar, een Canadees. Wat moeten we hier nou van denken. We vragen het WiFi pasword en zien toch echt dat het eten hoog gewaardeerd wordt. Omdat we geen zin hebben om opnieuw iets te gaan zoeken blijven we zitten en bestellen iets van de kaart. We zijn een beetje geïrriteerd omdat we allemaal anders reageren op de ouwe viespeuk. Ik roep dat je misschien iets kunt doen. Hannah sponsort een organisatie die helpt tegen jonge meisjes in de prostitutie. Moeten we niet even aan haar vragen of alles goed gaat? Als dat niet zo is laat ze dat toch niet weten. De irritatie neemt toe. Alleen al het feit dat ik dit hardop uitspreek wekt dat op. Ook die rare eigenaar helpt eraan mee. Hij verteld dat hij ondanks Chinees nieuwjaar vandaag hard gewerkt heeft. Hij heeft de olie vervangen in de vijfentwintig scooters van zijn vrouw. Ze heeft er een handel in. Daarom werd er veel bier gedronken. Ja door hem, want de Cambodjaan drinkt niet. Mafkees. We geven onze bestelling op en inderdaad wat een heerlijk eten! De vrouw probeert een praatje te maken, als ze wegloopt staan er bij Bas opeens twee smoezelige meisjes naast hem die op zijn bord wijzen. Huh? Ze willen zijn eten! Er liggen nog wat patatjes op zijn bord. Zonder aarzelen geeft hij zijn bord aan hun waar ze de paatjes wegnemen, om even later weer naast hem te staan. We pakken een stoffen servet en gooien onze resten(!) eten erin. Cees en ik hebben nog rijst over en gooien de laatste groenten erbij. Bas geeft hun het volle servet. Op de hoek van de straat zien we een vrouw, hun moeder, met ze weglopen. We zijn in shock!
De viespeuk en het meisje hebben niet eens wat gemerkt, zo snel ging het. Wat gebeurde er nou? De Canadees komt aan onze tafel vragen of het smaakt. Een kleine meisje helpt de tafel afruimen. Hij verteld dat zij zijn geleende dochter is. Een buurmeisje wat graag bij hun wil werken. Zo probeert ze wat Engels te leren. Zou hij dan toch meevallen?
Er komt beweging in de viespeuk. Het meisje staat op en is best lang. De man (blijkt een acteur Billy Shriver) komt onze kant op en zegt in een knauwend Texaans accent dat hij ons nog een prettige avond wenst. En bedankt.
We vragen de Canadees wat hij daar nou van vindt. Hij lacht eenbeetje en zegt tegen Esther dat het meisje wants to be like her. Wij snappen dat wel. Europees mooi blond meisje. Esther reageert een beetje pinnig omdat ze er helemaal niets van snapt. Een ouwe kerel met een jong meisje, dat kan toch niet! Wees eerlijk. But she is a boy! What? Echt? Opeens valt alles op zijn plek. Lang, stevige armen en gespierde handen. Neeehhhh!! De Canadees vertelt dat dit Cambodja is. Strange country.
We willen weg, het is wel genoeg voor een avond. Cees rekent af en wil een fooi geven van vijf dollar. De Canadees zegt dat deze fooi extreem hoog is en niet voor hem. Hij neemt Cees mee naar de redelijk schone keuken en zegt tegen hem dat de kokkin het heel goed kan gebruiken.
Vreemde vogel met een klein hartje.
Welkom in Battambang.,
-
28 Januari 2020 - 13:14
Peter&Anke:
Wat een avonturen, leuk om mee te lezen! Geniet van jullie laatste week -
28 Januari 2020 - 16:09
Loes :
Lieverd wat een avontuur in dat verre oosten ik had een heel mooi verslag voor je verjaardag geschreven maar ik zie deze niet terug. Wij on het miezerige regenachtige Holland genieten mee met je prachtige verhalen. Je fantasievolle en ja idd een verjaardag gehad om nooit meer te vergeten. Met iedereen dit is dus vakantie en JOLL ooit vertel je ze aan je kleinkinderen. En die zeggen net als wij. Geweldig -
28 Januari 2020 - 20:13
Mirtje:
Weer een onvergetelijke vakantie. -
01 Februari 2020 - 11:13
Belén :
Busreisen in Cambodja is altijd een dingetje. Als ik jouw verhaal lees, moet ik aan onze reis daar terugdenken. Ook wij zagen de " ladyboys" . Zij gingen achter Max lopen want zij vonden hem op Justin Beaver lijken. :-) Inderdaad een apart land met een triest verleden. Armoede, onderdrukking en oorlog . Hebben jullie ook de verboden wapens en handgranaten borden bij sommige plekken gezien , zo bizar ? Ben benieuwd naar het volgende verhaal.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
